پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

انقلاب اسلامی و نظام مقدس مان بشکل ادواری درگیر نکبت محفل بازی مدیریتی شده است. همه ما تجربه دیدن برخی از بی خاصیت های محفل نشین در نقش و سمت مدیریتی کوچک و بزرگ را داریم. بدبخت هایی که در گرفتن طهارت درست خودشان هم عاجز هستند، ادعاها که ندارند. نتیجه این رویه می شود، آن چیزی که در ویدئوی زیر مشاهده می کنیم. پیغمبرمان ما را از نفرین برحذر کرده و جز موارد خاص،مجاز به نفرین نیستیم ، اما از خداوند باری تعالی عاجزانه درخواست هدایت جماعت مدیریتی کشور را داریم و در ادامه فروتنانه درخواست می کنیم، داغ بی آبرویی را بعنوان سنت الهی بر پیشانی نابلدهای پرادعای مدیریتی بزند تا با دین و دنیای مردم و حیثیت نظام و آرمان های یک انقلاب بازی نکنند. جرات نفرین فرزند نداریم،وگرنه درخواست قلبی می کردیم داغ فرزند ببینند تا با عزیز و عزت دیگران با ندانم کاری های خودشان بازی نکنند.

گره روسری‌اش را محکم می‌کند و آستین‌ها را بالا می‌زند و گونی را روی دوشش می‌گذارد و به راه می‌افتد. سیاهی و چرک زباله‌ها، گل‌های روسری‌اش را پژمرده و شادابی چهره‌اش را از بین برده است. هر قدمی که برمی‌دارد، دعا می‌کند زودتر از مأموران جمع‌‌آوری زباله به سطل‌ها برسد. روزگارش از جمع‌آوری ضایعات سطل‌ها و فروش آنها می‌گذرد و اگر چیزی در سطل‌ها نباشد، نانش که طعم فلز، بطری و پلاستیک می‌دهد، آجر می‌شود. این، روایت زباله‌گردی زنان در پایتخت است که «مصطفی راستینه» مدیر بنیاد کاهش آسیب‌های اجتماعی تهران، آن را زنگ خطری می‌داند که به صدا درآمده است: «مسئولان باید تا دیر نشده به این موضوع وارد شوند و اجازه ندهند این پدیده در بین زنان همه‌گیر شود.» برخلاف راستینه، مسئولان دستگاه‌های ذیربط باور دارند چنین معضل و پدیده‌ای در تهران وجود ندارد. همین دیدگاه‌های متناقض ما را وادار کرد تا از زنان زباله‌گرد سراغی بگیریم که پایمان به محله‌های شوش، هرندی و دروازه غار باز شد. راضی کردن آنها برای مصاحبه و قرار گرفتن مقابل دوربین سخت بود، اما دست آخر «نیلوفر» و «ژابیز» حاضر می‌شوند به‌عنوان نماینده از طرف زنان زباله‌گرد با ما گفت‌وگو کنند.

با اینکه تعداد بیکاران مطلق کشور ۲.۷ میلیون نفرند، اما ۲.۱ میلیون نفر هم در مرز بیکاری قرار داشته و شاید هر لحظه شغلشان از دست برود؛ در عین حال، ۱.۶ میلیون نفر از یافتن شغل ناامید شده‌اند.